مواد ضد هیدرولیز اغلب ترکیبات آلی یا معدنی هستند که به پلیمرها افزوده می‌شوند تا مقاومت آن‌ها را در برابر تخریب ناشی از رطوبت و آب افزایش دهند. این افزودنی‌ها معمولاً شامل کربودی‌آمیدها، فسفیت‌ها، اورگانوفسفیت‌ها، یا مشتقات فنولیک هستند که با جذب یا خنثی‌سازی مولکول‌های آب یا جلوگیری از واکنش‌های تخریبی، از شکستن زنجیره‌های پلیمری جلوگیری می‌کنند.

این مواد به ویژه برای پلیمرهایی مانند پلی‌یورتان (PU)، پلی‌استر (PET, PBT) و پلی‌آمیدها استفاده می‌شوند که در برابر هیدرولیز حساس‌تر هستند.

ویژگی‌های مواد ضد هیدرولیز

• افزایش پایداری در برابر رطوبت و بخار آب

• کاهش تخریب زنجیره‌های پلیمری در شرایط محیطی مرطوب

• پایداری حرارتی مناسب برای فرآیندهای صنعتی مانند قالب‌گیری تزریقی یا اکستروژن

• سازگاری با طیف وسیعی از پلیمرها بدون تأثیر بر رنگ یا ویژگی‌های مکانیکی

کاربردهای مواد ضد هیدرولیز

معایب مواد ضد هیدرولیز

• افزایش نسبی هزینه نهایی محصول

• نیاز به انتخاب دقیق براساس نوع پلیمر و شرایط استفاده

• امکان تداخل با برخی افزودنی‌های دیگر مانند پایدارکننده‌های UV

مزایای مواد ضد هیدرولیز

• ✅ افزایش عمر مفید قطعات پلیمری

• ✅ مناسب برای محیط‌های گرم و مرطوب یا کاربردهای در فضای باز

• ✅ پایداری شیمیایی و عملکرد طولانی‌مدت

• ✅ عدم تأثیر منفی بر خواص اصلی پلیمر در صورت استفاده صحیح